Rzeźba przedstawia kilka postaci. Największą jest siedzący brodaty Bóg Ojciec w złotym płaszczu. Trzyma on przed sobą krzyż z przybitym ciałem Chrystusa. Spod płaszcza Boga Ojca wyłaniają się popiersia trzech cherubów. Powierzchnia rzeźby jest pełna pęknięć, przetarć, nierówności. Kolory są żywe. W sali muzeum dzieło ustawiono na drewnianym postumencie.

Bóg Ojciec jest mężczyzną w średnim wieku. Na głowie nosi potrójną koronę, tak zwaną tiarę. Składa się ona z trzech złoconych diademów ułożonych piętrowo. Najniższy ma największą średnicę, najwyższy – najmniejszą. Ze środka najwyższego wyłania się półkolista szara czapka. Diademy ozdobiono rzeźbieniami w kształcie listków oraz drogich kamieni w kształcie prostokątów i rombów. Bóg Ojciec ma gęste czarne włosy. Spływają one w falach do ramion. Nosi bujną czarną brodę, sięgającą do klatki piersiowej. Jego czoło przecinają poziome bruzdy zmarszczek. Szerokie ciemne brwi są lekko uniesione ponad dużymi brązowymi oczami. Wpatrują się one ze smutkiem w dal. Nos jest prosty, kości policzkowe wyraźnie zaznaczone. Skóra różowi się na policzkach. Czerwone usta wyłaniają się spośród gęstego zarostu. Obszerny złoty płaszcz okrywa całą postać Boga Ojca. Tkanina płaszcza układa się w fałdy. Na kolanach i przy dolnej krawędzi jest odwrócona, przez co ukazuje się wewnętrzna czarna strona.