Istniejącą, drewnianą cerkiew wzniesiono w 1653 roku (data wycięta na nadprożu portalu w elewacji zachodniej: „ANO DNI 1653”). Zaliczana jest ona do cerkwi typu zachodnio-łemkowskiego, z izbicową wieżą konstrukcji słupowej w zachodnim masywie, ale obecny kształt budynku jest efektem kilkukrotnych przekształceń. Zbudowana w konstrukcji zrębowej świątynia, była od początku trójdzielną, złożoną z sanktuarium nawy i prytworu (babińca), z dominantą wysokości w części centralnej. W 1710 roku wybudowano nowe większe sanktuarium i zakrystię po jego północnej stronie. Nad wejściem do zakrystii zachował się napis cyrylicą, o treści: „Roku Bożego 1710 sierpna dnia 1”. W 1783 roku majster Teodor Rusynek z Waradki (koło Zborowa) wzniósł wieżę (napis sangwiną wewnątrz jej izbicy), przebudowując częściowo i samą cerkiew. Sposób przebudowy nawiązuje do licznych podobnych przykładów słowackich (m.in. cerkwi w Jedlince, sąsiadującej z Waradką). Zniesiono zatem całkowicie pierwotny babiniec i ścianę dzielącą go od nawy, którą znacznie przedłużono, a dwa nośne słupy wieży umieszczono we wnętrzu dobudowanej części. Ten sposób rozbudowy i dostawienia wieży nie był w zasadzie praktykowany na północnych stokach Karpat (wyjątek: Wysowa), gdzie powszechnie stosowano tzw. „okraczenie” babińca słupami wieży, realizowane poczynając od najdawniejszego znanego przykładu (Kwiatoń 1742 r.), a na budowlach wzniesionych w całości od nowa (m.in. Nowica, 1846 r.) kończąc. Główny, zachodni portal świątyni (z datą „1653”) osadzony został w jej nowej, zrębowej ścianie zachodniej cerkwi. Zapewne w 1870 roku wykonane zostały malowidła ścienne we wnętrzu, zachowane na powierzchni ścian, sklepień i stropów nawy i babińca (sanktuarium ozdobiono polichromią w 1938 r.). Wówczas ułożono lub wyremontowano kamienne ogrodzenie cerkwi, wznosząc w nim od południa sklepioną bramkę z namiotowym dachem oraz odnowiono szkieletowy przedsionek w elewacji zachodniej świątyni. W 1911 roku gontowe połacie dachowe cerkwi pokryto blachą. W 1926 roku wybudowana została wolnostojąca, murowana dzwonnica bramna, na osi cerkwi, od zachodu, w linii ogrodzenia. W latach 1983-1985 w czasie gruntownej konserwacji świątyni, przywrócono m.in. gontowe poszycie dachów. Jej dzisiejszy kształt bliski jest historycznej formie z 1783 roku, z sanktuarium zamkniętym ścianą prostą oraz konstrukcyjnymi sklepieniami kopułowymi, czteropołaciowymi, o dwóch załomach, nad nawą, i sanktuarium.

Ikonostas cerkwi w Owczarach, ustawiony na granicy sanktuarium i części świątyni przeznaczonej dla wiernych jest konstrukcji ramowej, wielostrefowy, z predellami malowanymi figuralnie, o kompozycji osiowej i bogatym, snycerskim rozczłonkowaniu płaszczyzny, zróżnicowany chronologicznie (dolna partia 1712 r., górna 1756 r.) lecz jednorodny stylistyczne w zakresie kompozycji i dekoracji snycerskiej. Inskrypcje występujące na poszczególnych ikonach w języku cerkiewnosłowiańskim. Podziały plastyczne w poszczególnych rzędach przegrody mają formę architektoniczną i wzajemnie sobie odpowiadają. Zastosowany snycerski detal zdobniczy (pełny i ażurowy) o formach barokowych. Rama polichromowana na kolor czerwony i ciemnoniebieski. Snycerska złocona i srebrzona, miejscowo laserowana barwnie. Podwyższone, przerwane belkowanie nad rozglifionym trójlistnym łukiem, powyżej carskich wrót i centralnej ikony cyklu Deesis (modlitwy wstawienniczej do tronującego Chrystusa) akcentują oś pionową przegrody. Poziome gzymsy pomiędzy poszczególnymi rzędami z konsolkami ponad kolumnami. Gierowanie gzymsu ponad ikonami umieszczonymi na osi ikonostasu. Dodatkowo, powyżej rzędu ikon świątecznych, wyodrębniony snycersko tympanon z trzech ikon: Chrystus w Grobie, Niewiasty Niosące Myro i Niewiasty u Grobu (zredukowany cykl Męki Pańskiej). Nisze obrazowe rozglifione, zdobione snycersko, flankowane kolumnami, zdobionymi rzeźbionym, ażurowym motywem winnej łozy. Rząd prazdników podzielony w centrum parą konsoli flankujących ikonę Ostatniej Wieczerzy. Po jej bokach, po sześć prostokątnych ikon świątecznych w snycerskim obramieniu. Dekoracja snycerska aplikowana do ramy, w formie wici akantowej, rozet i palmet. Predelle skrzyniowe, z wydzielonymi na licu płycinami na obrazy i wydatnymi konsolami przy krawędziach. Ościeża drzwi diakońskich zamknięte łukiem. Rząd Proroków tworzą ośmioboczne kartusze w ażurowej, rzeźbiarskiej oprawie, flankujące Ukrzyżowanie. Ikony wykonane są temperą i tłustą temperą na podobraziach drewnianych, na gruncie kredowo-klejowym. Namiestne (dolnego rzędu) oraz centralna cyklu Deesis z reliefowo opracowanym, złoconym tłem. Rząd ikon namiestnych tworzą półpostaciowe wizerunki: Bogurodzica z Dzieciątkiem – Eleusa, Chrystus Pantokrator, Przemienienie Pańskie (po str. pn.) oraz chramowa ikona (patronalna świątyni) Pokrow Bogurodzicy (po str. pd.). Carskie wrota ażurowe (motyw wici akantowej), zwieńczone krzyżem, z przedstawieniami Zwiastowania Bogurodzicy i Św. Ewangelistów (popiersia) w sześciu owalnych medalionach.