Rząd Proroków tworzą owalne kartusze w ażurowej, rzeźbiarskiej oprawie, flankujące centralną ikonę Sabaotha – Pana Zastępów, powyżej której sylwetowe Ukrzyżowanie. Ikony wykonane są techniką olejną i tłustej tempery, na gruncie kredowo-klejowym. Namiestne (dolnego rzędu) oraz cyklu Deesis z reliefowo opracowanym, złoconym tłem. Rząd ikon namiestnych tworzą półpostaciowe wizerunki: Bogurodzica z Dzieciątkiem – Hodigitria, Chrystus Pantokrator, święty Mikołaj (po str. pn.) oraz chramowa ikona (patronalna świątyni) święta Prepodobna Matka Paraskewa (po str. pd.). Carskie i diakońskie drzwi ażurowe (motyw winnej łozy z gronami). W carskich wrotach cztery tonda z obrazami świętych Ewangelistów (popiersia). W drzwiach diakońskich owalne medaliony z pełnopostaciowymi wizerunkami świętych diakonów Szczepana i Wawrzyńca. W rzędzie ikon świątecznych (od pn.): Narodzenie Bogurodzicy, Zwiastowanie Bogurodzicy, Boże Narodzenie, Objawienie Pańskie (Chrzest Chrystusa), Ofiarowanie Chrystusa w Świątyni (Spotkanie Pańskie), Wjazd do Jerozolimy, Ostatnia Wieczerza, Męka Pańska – Niesienie Krzyża, Zmartwychwstanie Pańskie, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego, Przemienienie Pańskie, Zaśnięcie Bogurodzicy. Powyżej ikon świątecznych znajduje się cykl apostolskiego Deesis, z centralnym obrazem tronującego Chrystusa, odzianego w szaty kapłańskie, ku któremu zwracają się Apostołowie, ukazani w pełnej postaci, parami, w zdwojonych arkadach sześciu ikon. Po prawicy Chrystusa święci: Piotr i Andrzej, Jan i Jakub Młodszy, Bartłomiej i Szymon; po lewicy: Paweł i Mateusz, Tomasz i Filip, Juda Tadeusz i Jakub Starszy. W zwieńczeniu ikonę Pana Zastępów flankują ikony ŚŚ. Proroków i Królów Starotestamentowych, po trzy z każdej strony. Na każdej z nich para świętych patriarchów, ukazana półpostaciowo. Po północnej stronie, od środka: Aaron i Mojżesz, Salomon i Dawid, Jakub i Melchizedek; po stronie południowej; Gedeon i Jeremiasz, Ezechiel i Daniel, Izajasz i Jonasz.

W nawie cerkwi, na ścianach bocznych dwie, starsze nastawy ołtarzowe z ikonami Bogurodzicy Hodigitrii z poł. XVIII w. oraz Opłakiwania (Bogurodzica z ciałem Chrystusa, pod krzyżem, w asyście świętych Marii Magdaleny i Jana Ewangelisty) z 1772 roku (zapewne, pierwotnie nastawa żertwiennika). Na ścianie, w sanktuarium ikona podwyższenia Krzyża Świętego z 1904 roku, autorstwa Michała Bogdańskiego. Antepedium współczesnej, rzymskokatolickiej mensy ołtarzowej, ustawionej przed ikonostasem, stanowi ikona – fragment epistylonu Deesis z 2 ćwierci XVII wieku, pochodzący z przegrody ołtarzowej, a odnaleziony w czasie prac konserwatorskich w cerkwi (wtórnie wbudowany w balustradę chóru).

Tam też pewnego razu rozegrała się zbrojna potyczka, a na polu bitwy pozostawiono ciało martwego żołnierza, które rozkładając się wydzielało tak silny odór, że ów słupnik zszedł ze swojego słupa i nakazał ludziom pochować trupa. Kopiąc dół natknęli się na nienaruszone upływem czasu ciało kobiety. Nie bacząc na to, wrzucili do wykopanego grobu także zwłoki żołnierza i przysypali ziemią. W nocy, uczestniczącemu w pochówku żołnierza człowiekowi imieniem Grzegorz ukazała się we śnie świetlista postać carycy na tronie, której towarzyszyli Aniołowie. Jeden z nich zapytał Grzegorza, dlaczego cuchnące zwłoki zakopano razem z ciałem świętej Paraskewy, zaś caryca oznajmiła, że to właśnie jej ciało spoczywa w zapomnianej mogile i poprosiła, aby uwolniono je od odoru zakopanych tam zwłok żołnierza. Wyjawiła także, że podobnie jak mieszkańcy wioski i ona urodziła się w Epiwacie. Podobnego widzenia doznała jedna z kobiet. Już następnego dnia ciało Świętej złożone zostało w miejscowej cerkwi świętych Piotra i Pawła. Za wstawiennictwem Prepodobnej Matki Paraskewy dokonało się tam wiele cudownych uzdrowień. Król Bułgarski Jan Asen II, kiedy dowiedział się o relikwii i dziejących się w ich bliskości cudach, uroczyście przeniósł ciało Świętej do Tyrnowa. W czasie tureckiego podboju relikwie Świętej przeniesiono najpierw do Jass (Rumunia), a w 1396 roku do Belgradu. Kiedy w 1521 roku sułtan Sulejman II zajął Belgrad, zabrał relikwie do Konstantynopola i umieścił w swoim pałacu, a następnie sprzedał tamtejszym chrześcijanom. Ci złożyli je w patriarszej cerkwi. W 1641 roku, za wstawiennictwem hospodara mołdawskiego, ciało Świętej Paraskewy spoczęło ponownie w cerkwi klasztornej w Jassach, skąd jej kult promieniał na kraje sąsiednie. Dzień przeniesienia relikwii – 14 sierpnia, stał się dniem święta Prepodobnej Paraskewy. W ikonografii Święta ukazywana jest zazwyczaj w obszernym płaszczu, okrywającym ramiona i głowę, noszonym na długiej wąskiej tunice. Włosy ukryte są pod czepcem. W prawej ręce trzyma krzyż, lewa otwarta dłoń uniesiona jest na wysokość piersi. Niekiedy w lewej ręce trzyma zwój. W sposobie ukazywania na obrazach Prepodobnej Matki Paraskewy i innej popularnej świętej o tym imieniu – Wielkiej Męczennicy Paraskewy, nie występują istotne różnice. Identyfikacja postaci możliwa jest w przypadku, gdy obraz zawiera przedstawienia odnoszące się do żywota Świętej lub pełny zapis jej imienia.