Cerkiew pw. Narodzenia Pańskiego oraz górna kaplica (górna cerkiew) pw. Zwiastowania Bogurodzicy, posiadały dwa odrębne zespoły wyposażenia. Z górnej kaplicy pochodzą zapewne niewielkich rozmiarów ikony z początku XVII wieku: świętego Mikołaja (obecnie na wschodniej ścianie sanktuarium), świętych Jana Chrzciciela i Onufrego Wielkiego oraz Bogurodzicy Hodigitrii (obie w Muzeum Narodowym Ziemi Przemyskiej w Przemyślu). Na wyposażenie głównej cerkwi składają liczne dzieła malarstwa ściennego i tablicowego, spośród których najstarsze z początku XVII wieku.

Z przegrody ołtarzowej wykonanej w pierwszych latach XVII wieku, w której obrazy osadzone były na poziomych listwach mocowanych do pełnej, zrębowej ściany ikonostasowej (z dwoma lub trzema przejściami dla carskich i diakońskich drzwi), przetrwały do dzisiaj: namiestna, chramowa ikona Narodzenia Bogurodzicy (obecnie na północnej ścianie nawy) i sylwetowa grupa Pasji (Ukrzyżowania), do dzisiaj wieńcząca ikonostas. Z połowy XVII wieku pochodzą, znajdujące się w przegrodzie ikony namiestne: Narodzenia Bogurodzicy (chramowa, zastąpiła starszą, wskazaną wyżej), świętego Mikołaja, Chrystusa Pantokratora i Bogurodzicy Hodigitrii (na cokole, u jej podstawy cyrylicka inskrypcja o treści: „Odnowienie cudownej ikony Przeczystej Bogurodzicy, Roku Bożego 1691, miesiąca kwietnia, dnia 1”). Współczesne ikonom namiestnym są rzeźbione, ażurowe carskie wrota (srebrzone i polichromowane), z figurami: Patriarchy Jessego u podstawy, Proroków na skrzydłach i Bogurodzicy z Jezusem w zwieńczeniu (ikonograficznie tzw. Drzewo Jessego).Starsze elementy przegrody zostały włączone w wielostrefową strukturę rzeźbiarsko – ramową i wzbogacone nowymi ikonami w latach 1735 – 1756 (ta druga data uwieczniona w ościeżach drzwi carskich). Plastyczna forma ukształtowanego wówczas ikonostasu jest jednorodna stylistycznie, posiada cechy barokowe i późnorenesansowe. Występujące obecnie podwyższenie portalu carskich drzwi ponad rząd ikon namiestnych, a tym samym podniesienie wszystkich ikon usytuowanych ponad nim (na osi pionowej) jest wtórne, zrealizowane w XIX wieku (wówczas wprowadzono też obecne predelle, poniżej ikon namiestnych). Wcześniej supraporta carskich wrót sięgała poziomu gzymsu wieńczącego rząd namiestny, a bezpośrednio nad nią, w centrum cyklu świąt Niedziel Pięćdziesiątnicy znajdował się Mandylion (obecnie pod centralną ikonę cyklu Deesis). Rama ikonostasu polichromowana jest na niebiesko, bogaty detal rzeźbiarski, pełny oraz ażurowy, srebrzony i laserowany na złoto. Inskrypcje występujące na poszczególnych ikonach i ramie w języku cerkiewnosłowiańskim. Podziały plastyczne w poszczególnych rzędach przegrody mają formę architektoniczną i wzajemnie sobie odpowiadają.

Nisze obrazowe rozglifione, zdobione snycersko, obramione profilowanymi listwami, flankowane kolumnami i konsolami. Rząd Proroków tworzą okrągłe kartusze, zestawione w grupy po trzy, w ażurowej, snycerskiej oprawie. Flankują one kartusz z ikoną Bogurodzicy – Wcielenia, i umieszczone wyżej sylwetowe Ukrzyżowanie. Ikony wykonane temperą i tłustą temperą na podobraziach drewnianych, na gruncie kredowo-klejowym. Ościeża portali arkadowe: carskich drzwi zamknięte trójlistnie, pary diakońskich łukiem. Na ich bocznych powieszchniach malowane wizerunki świętych diakonów Szczepana i Wawrzyńca oraz Bogurodzicy w łuku arkady (pn. diakońskie), świętych Jana Złotoustego i Bazylego Wielkiego oraz Boga Ojca w arkadzie (carskie), świętych męczenników Dymitra i Jerzego oraz Jana Chrzciciela w arkadzie (pd. diakońskie). Para wrót diakońskich, z pełnych desek, z wizerunkami Archaniołów Michała (po str. pn.) i Rafała (po str. pd.). W polach supraport na drzwiami diakońskimi przedstawienia nawiązujące do Błogosławieństw wypowiedzianych przez Jezusa w czasie Kazania na Górze: „Błogosławieni o czystych sercach, Ci Boga ujrzą” (Mt.5,8), nad południowymi drzwiami oraz „Błogosławieni miłosierni, ponieważ Ci miłosierdzia dostąpią” (Mt.5,7), nad północnymi. Ponad ikonami namiestnego rzędu sześć ikon świąt przypadających w kolejne niedziele okresu Pięćdziesiątnicy (od pn.): Niewierny Tomasz – Objawienie się Chrystusa w Wieczerniku, Kobiety Niosące Mirrę do Grobu Pańskiego, Uzdrowienia Paralityka, Chrystus i Samarytanka przy Studni, Uzdrowienia Ślepca, I Sobór Nicejski – Piotr Aleksandryjski przed Chrystusem. Wyżej, w rzędzie ikon ilustrujących podstawowe święta roku liturgicznego (od pn.): Narodzenie Bogurodzicy, Wprowadzenie Bogurodzicy do Świątyni, Boże Narodzenie, Objawienie Pańskie (Chrzest Chrystusa), Ofiarowanie Chrystusa w Świątyni (Spotkanie Pańskie), Zwiastowanie Bogurodzicy, Ostatnia Wieczerza, Wjazd do Jerozolimy, Zstąpienie do Otchłani, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego, Przemienienie Pańskie, Zaśnięcie Bogurodzicy. Nad ikonami świątecznymi apostolskie Deesis z centralnym obrazem tronującego Chrystusa Pantokratora, ku któremu zwracają się główni orędownicy ludzi – Bogurodzica i Św. Jan Chrzciciel. Za zapleckiem tronu para Archaniołów. Apostołowie na 12 ikonach, ukazani w pełnej postaci, zwróceni ku tronującemu Chrystusowi. Po jego prawicy święci: Piotr, Mateusz Ewangelista, Marek Ewangelista, Andrzej, Bartłomiej i Tomasz; po lewicy: Paweł, Łukasz Ewangelista, Jan Ewangelista, Jakub, Juda-Tadeusz i Filip. W zwieńczeniu, w 12 tondach flankujących ikony Bogurodzicy Panagii (Wcielenia) i Ukrzyżowania, półpostaciowe wizerunki Proroków. Po stronie północnej: Mojżesza, Aarona, Jakuba, Gedeona, Ezechiela, Awakuma (Habakuka); po południowej: Dawida, Zachariasza, Jeremiasza, Salomona, Izajasza, Daniela.

W sanktuarium, za ikonostasem prestoł z nastawą ołtarzową z połowy XVIII wieku, w zwieńczeniu której obraz Narodzenia Bogurodzicy. W głównej niszy obrazowej ikona Bogurodzicy Hodigitrii z połowy XVII wieku. W nawie cerkwi, na ścianie północnej i w trójkątnych polach pendentywów (u podstawy sklepienia), malowidła ścienne wykonane w 1735 roku, techniką tłustej tempery. Chotyniecka polichromia stanowi dopełnienie programu ikonograficznego zawartego w obrazach wielostrefowego ikonostasu. W czterech pendentywach wizerunki Ewangelistów, ukazanych w pozycji siedzącej, na pejzażowym tle, spisujących księgi Ewangelii. Towarzyszą im istoty z Tetramorfu: Mateuszowi anioł, Markowi lew, Łukaszowi cielec (wół), Janowi orzeł. Na całej powierzchni ściany północnej monumentalny obraz Sądu Ostatecznego. Wzorem dla rozrysowania tej kompozycji malarskiej był miedzioryt z początku XVIII wieku, autorstwa kijowskiego rytownika Awierkija Kozaczkowskiego. Układa się ona w poziome pasy, nawiązując do treści pomieszczonych w Apokalipsie oraz pismach apokryficznych poświęconych Sądowi Ostatecznemu.

Najwyżej, w centrum, na tle nieboskłonu Chrystus tronujący na tęczy, w otoczeniu Cherubinów i Aniołów trzymających narzędzia Męki Pańskiej, adorowany przez Bogurodzicę, Św. Jana Chrzciciela, Apostołów, Proroków i Świętych, pośród których m.in. Józef, Szczepan, Jerzy, Paraskewa, Barbara, Katarzyna. Poniżej Aniołowie adorujący krzyż oraz inni – dmący w trąby, na dźwięk których umarli powstają z grobów. Niższa partia podzielona jest na dwie strefy. Po prawicy Chrystusa zbawieni i zdarzenia, w których uczestniczą. Po przeciwnej stronie przedstawienia odnoszące się do potępionych. W centrum, na granicy obu stref postać Michała Archanioła z ognistym mieczem i wagą dusz. U podstawy kompozycji postacie ludzi powstających z grobów, zmierzających pod przewodnictwem Aniołów do bramy Raju (po prawicy Chrystusa) oraz pędzonych do piekielnej czeluści przez czarty (po lewicy Chrystusa). Ognista rzeka porywa potępionych grzeszników ku bramie piekła, wyobrażonej jako paszcza potwora – Lewiatana. Widzimy tam m.in. oszczercę, lichwiarza, złego księdza czy odzianego w kontusz niemiłosiernego pana. Cierpią oni męki, w sposób adekwatny do popełnionych grzechów, np. nieuczciwy młynarz wisi z kamieniem młyńskim u szyi.