W rzędzie ikon świątecznych (od pn.): Wprowadzenie Bogurodzicy do Świątyni, Boże Narodzenie, Objawienie Pańskie (Chrzest Chrystusa), Ofiarowanie Chrystusa w Świątyni (Spotkanie Pańskie), Zwiastowanie Bogurodzicy, Wjazd do Jerozolimy, Ostatnia Wieczerza, Zmartwychwstanie Pańskie, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego, Przemienienie Pańskie, Zaśnięcie Bogurodzicy, Narodzenie Bogurodzicy. Powyżej ikon świątecznych oraz umieszczonych wyżej trzech pasyjnych, znajduje się cykl apostolskiego Deesis z wydzielonym, centralnym obrazem tronującego Chrystusa, odzianego w szaty kapłańskie, ku któremu zwracają się Apostołowie, ukazani w pełnej postaci, parami, na pejzażowym tle, na sześciu ikonach. Postacie zwracają się w kierunku tronującego Pantokratora. Centralnie, w zwieńczeniu ikonostasu Ukrzyżowanie – malowana postać Chrystusa na krzyżu o trzech poziomych poprzeczkach, w snycerskiej, ażurowej oprawie. Rząd ŚŚ. Proroków i Królów Starotestamentowych zestawiony z sześciu ikon rzeźbiarskich, ażurowych obramieniach. Na każdej z nich po dwie postacie, ukazane w popiersiach, w 3/4 profilu, z atrybutami i rozwiniętymi zwojami, na których teksty przepowiedni. W predellach obrazy (od pn.): Dobry Samarytanin, Chrystus w domu Marii i Marty, Chrystus i Samarytanka przy Studni, Sen Proroka Jakuba.

Wchodzące w skład ikonostasu dzieła Ioana Medyckiego, wyraźnie przewyższają poziomem warsztatu artystycznego obrazy powstałe cztery dekady później, umieszczone w górnej partii przegrody. Zresztą, twórczość Medyckiego wyraźnie odznacza się także na tle realizacji malarskich tego okresu, na obszarze całej diecezji. Wykonywał on ikony na podobraziach drewnianych, rzadziej na płótnie, temperą, tłustą temperą oraz olejem. Portretowe zachowują zwykle tradycyjną kompozycję oraz złocone, opracowane reliefowo tła, zaś w przedstawieniach narracyjnych twórca chętnie sięga po graficzne i malarskie wzorce zachodnioeuropejskie, precyzyjnie i z upodobaniem kształtując dalekie pejzażowe plany, najczęściej panoramy miejskie – kompilowane w sposób swobodny lub odwzorowywane wg znanych mu, współczesnych sztychów. Kształtuje je w sposób przestrzenny, posługując się ograniczoną skalą barwną, w zasadzie w monochromatycznie, z szaro-niebieską dominantą, kładąc laserunki od bieli po głębokie szarości. Uzyskany efekt bliski jest stosowanemu w późnogotyckich i wczesnorenesansowych obrazach mistrzów zachodnioeuropejskich. Plan pierwszy – postacie, bliski pejzaż, sprzęty codziennego użytku, w takich złożonych kompozycjach nasyca Medycki kolorem i modeluje w sposób realistyczny. Normą w przedstawianiu postaci jest stosowanie bardzo jasnej karnacji ciała, z lekko różowym laserunkiem na policzkach, ustach i dłoniach. Szaty, w zależności od rangi przedstawienia modeluje w sposób bardziej tradycyjny – przez rozjaśnienie koloru lokalnego ostrą i niespokojną, niekiedy różnicowaną chromatycznie plamą czy kreską lub realistycznie, podkreślając budowę anatomiczną i ruch postaci. Wzorzysty deseń na szatach oraz malarskie naśladowanie ornamentalnych, barwnych czy przetykanych złotem i srebrem, charakterystycznych dla epoki tkanin, pojawia się przede wszystkim w ikonach portretowych. W przedstawieniach narracyjnych oraz w ikonach Apostołów cykli Deesis ikonostasów, z wyraźną konsekwencją stosuje w tłach silnie kontrastowe, nasycone obłokami „burzowe niebo”, a w obrazach o przesłaniu eschatologicznym dodatkowo pełne blasku lub purpury słońce i księżyc, niekiedy w konfiguracji zaćmienia oraz świetliste smugi odnajdujące drogę pośród ciężkich chmur. Niezależnie od rangi, lokalizacji i malarskiej konwencji obrazu, w tłach pojawiają się inskrypcje (w ikonostasach i nastawach, także na ramie) z imionami przedstawionych osób i tematem przedstawienia. W tłach realistycznie malowanych, opartych na zachodnioeuropejskich wzorcach kompozycyjnych, obrazów w predellach ikonostasów, prawidłowością jest wprowadzanie obszernych, charakterystycznie kaligrafowanych, cerkiewnosłowiańskich komentarzy, kreślonych kontrastową kreską, zawierających nie tylko nazwę przedstawienia, ale również cyrylicką numerację odnośnego rozdziału i wersu w Biblii, np.: ЧЛВКЪ НђКЇЙ ЇШОЛЪ З ЄРУСАЛИМУ ДО ЄРИХА: Лу(к): Гла(в): І. За(ч): НГ. Вђ: Л: (Człowiek pewien szedł z Jeruzalem do Jerycha: Łk. rozdz. 10, zacz. 53, w. 30), w obrazie Miłosierny Samarytanin z Owczar; ІСУС НАВІН: Г(л): Є. В: ГІ.: (Isus Nawin [Jozue]: Joz. 5, w. 13), w obrazie Objawienie się Archanioła Michała Jozuemu – Powroźnik. Ikony w predellach przyjmują zazwyczaj kształt jak w Owczarach – rozczłonkowanego w narożach prostokąta i oprofilowane są złoconymi, snycersko opracowanymi listwami. Większe płaszczyzny monochromatycznych obramień obrazów chętnie ozdabiał Ioan Medycki iluzjonistycznie malowanymi, barwnymi kaboszonami (guzami). Inskrypcje fundacyjne i sygnatury umieszczane bywają przy dolnej krawędzi obrazu lub w jego dolnym narożniku. Tekst i datowanie zapisywane są cyrylicą, a sygnatura malarza niekiedy alfabetem łacińskim. Dwujęzyczność i częściowe zatarcie inskrypcji, widniejącej na namiestnej ikonie Przemieniena Pańskiego ikonostasu cerkwi w Owczarach, stały się przyczyną jej błędnej interpretacji i przypisania autorstwa tej ikony Stefanowi Medyckiemu (w rzeczywistości sygntura Ioana) /patrz ilustracja dodatkowa/, a następstwem podanie informacji o podwójnym autorstwie dolnej partii ikonostasu w Słowniku artystów polskich i obcych działających w Polsce, podczas gdy w istocie zespół ikon z 1712 r., wchodzący w skład tej przegrody ołtarzowej jest wyłącznym dziełem Ioana Medyckiego. Potwierdza to również druga sygnatura, umieszczona na chramowym obrazie Pokrow Bogurodzicy. Wyjaśnienie tego nieporozumienia jest o tyle istotne, że ikony przegrody ołtarzowej cerkwi w Owczarach długo uważane były za jedyną kompleksową realizację malarską Ioana Medyckiego, zachowaną na Łemkowszczyźnie. Poprawna interpretacja sygnatury, rozmieszczonej w trzech wersach na ikonie Przemienienia, jest następująca: Ро(к) АΨВІ. / Августа. S. / Ian Medicki. (Rok 1712. / Sierpnia. 6. / Ian Medicki). Wobec słabo widocznego zapisu imienia, pomyłka wynikała z odczytania „S.” jako inicjału imienia Stefan, podczas gdy w rzeczywistości jest to cyfra „6” w cyrylickim zapisie datacji.

Ikoną patronalną cerkwi w Owczarach jest przywoływany wyżej obraz Pokrow Bogurodzicy (wyrażający ideę opieki i orędownictwa Bogurodzicy), umieszczony po południowej stronie w rzędzie namiestnym ikonostasu. Przedstawienie posiada złożoną, wielowątkową ikonografię, która ukształtowała się na Rusi na przestrzeni kilku wieków. Postać Maryi z uniesionymi ku górze rękoma wyraża wstawiennictwo za rodzajem ludzkim i nawiązuje do blacherneńskiego (konstantynopolitańskiego) obrazu Panagii – Wcielenia. Ikona jest ilustracją cudownego objawienia się Bogurodzicy Św. Andrzejowi Jurodiwemu, które miało miejsce w cerkwi w Blachernach, w X wieku. Ujrzał on Maryję na tle ikonostasu, w otoczeniu ŚŚ. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty, jako rozpościerającą opiekuńczy welon (pokrow) ponad pocztem świętych oraz zgromadzonymi w świątyni ludźmi. Św. Andrzejowi towarzyszył wówczas uczeń – Epifaniusz, któremu nie było jednak dane widzieć Matki Bożej. Oś malarskiej kompozycji ikony tworzą: Bogurodzica rozpościerająca welon (niekiedy bywa podtrzymywany przez Anioły, ponad postacią Maryi) oraz umieszczeni poniżej (obok carskich wrót) Święci Andrzej i Epifaniusz. Ukazany na tle carskich wrót Św. Roman Melodos, trzymający rozwinięty zwój z tekstem hymnu: „Dziewica rodzi dzisiaj Przedwiecznego…”, to żyjący w VI wieku diakon – twórca tejże pieśni.

Ikony Św. Mikołaja (namiestna) i Pokrow Bogurodzicy (namiestna, chramowa), XV w., z przegrody ołtarzowej cerkwi w Owczarach.